/p>

AUDIO/VIDEO

STATS

 

statystyka

Jan Banaś
Jan Banaś - ur. 29 marca 1943 w Berlinie, w dzielnicy Schoenberg, do 2 marca 1967 używał nazwiska Heinz-Dieter Banas.

Grał jako prawy pomocnik. Karierę zaczynał w AKS Mikołów 1956-1958, następnie grał w Szkółce Wojewódzkiego Komitetu Wychowania Fizycznego Katowice 1958-1959 Polonii Bytom. W 1959 przeszedł na trzy lata do Zrywu Chorzów, uzyskując w tym czasie powołanie do juniorskiej reprezentacji Polski, gdzie grał razem z m.in. Zygfrydem Szołtysikiem i Antonim Piechniczkiem. Karierę ligową rozpoczął po przejściu w 1962 do. W czerwcu 1966 był jednym z bohaterów afery, kiedy przed meczem Polonii ze szwedzkim IFK Norkoepping w ramach rozgrywek Pucharu Intertoto zdecydował się pozostać na Zachodzie. Już jednak rok później postanowił wrócić i ze względu na wysokie umiejętności sportowe został zrehabilitowany, zmienił wówczas oficjalnie pisownię nazwiska.

W 1969 przeszedł do Górnika Zabrze, w barwach którego zdobył dwa tytuły mistrza Polski (1971, 1972) i trzy Puchary Polski (1970, 1971, 1972). Występował także w najlepszym sezonie Górnika w europejskich pucharach, przyczynił się do awansu zespołu do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, strzelając m.in. bramki Levskiemu Sofia w ćwierćfinale, zdobył także gola w pierwszej z trzech słynnych półfinałowych potyczek Górnika z AS Romą. W Górniku rozegrał łącznie 170 oficjalnych meczów, w tym 124 w ekstraklasie i 20 w pucharach europejskich.

W latach 1964-1973 rozegrał 31 oficjalnych spotkań w reprezentacji Polski, zdobywając w nich 9 bramek. Wystąpił m.in. w meczu z Anglią na Stadionie Śląskim w Chorzowie w czerwcu 1973, wygranym przez Polskę 2:0; pierwsza bramka tego meczu, zaliczona oficjalnie Gadosze, bywa niekiedy przypisywana Banasiowi. Banaś nie znalazł się jednak w kadrze na mistrzostwa świata w 1974, podobnie jak dwa lata wcześniej w kadrze olimpijskiej (mimo, iż znacznie przyłożył się do awansu na igrzyska); pamiętano prawdopodobnie sprawę z 1966.

W 1975 wyjechał za granicę. Grał początkowo w polonijnych klubach w Chicago (Wisła, Polonia, Eagles), następnie w AD Espanol Meksyk (1976), belgijskim KSC Lokeren (1976), francuskim US Melun (1977), US Bolougne (1977-1978), AS Cambrai (1978-1981), Porto Vecchio (1981-1983), Saintes (1984-1985, także grający trener), Mantes (1986-1990).